[VOORBESCHOUWING] 24 uur storm in het hoofd

DVO zit in het beste seizoen uit de clubgeschiedenis. Qua punten, aantal goals voor, aantal goals tegen én het feit dat het nog altijd wel beter lijkt te kunnen. Toch vechten de Bennekommers vanavond voor hun laatste kans op Ahoy, dat volgens de cijfers een logische conclusie van deze jaargang zou zijn.

Maar zo zit topkorfbal niet in elkaar. Je wordt niet kampioen van de Korfbal League omdat je constant presteert. Je wordt kampioen omdat je op het juiste moment presteert, namelijk in de play-offs en in de finale. [In de Korfbal League 2 is het wel veranderd: de kampioen promoveert rechtstreeks. Dalto/Klaverblad Verzekeringen is de gelukkige, welkom!, red.] DVO presteerde in de eerste play-off zeker niet slecht, maar PKC piekte wanneer het moest. Ze speelden de beste wedstrijd van het seizoen, op het beste moment. Zoals zij dat kunnen.

Het zal zondag bij bij veel DVO’ers hebben gestormd in het hoofd. “Hoe kon dat gebeuren? En wat gaat dat betekenen? Eerste worden en dan Ahoy niet halen? Het gedroomde afscheid zien mislukken? Hoe ernstig is de blessure van Annelie?” Hopelijk is de 24-uursregel van Jennifer Tromp ook toegepast en is de blik maandag weer vooruit gegaan. En dan kun je vaak op twee verschillende manieren naar onze sport kijken.

Manier nummer één: vanuit rede. Je speelt evenveel aanvallen als je tegenstander (soms ééntje meer, soms ééntje minder) en als je de meeste daarvan afsluit met een goal, win je de wedstrijd. In al die aanvallen schiet je een bepaald aantal keer, soms nul, heel soms tien, soms raak, soms mis. DVO schiet over het algemeen minder vaak, maar wel beter. PKC schiet vaker, maar minder goed. (Dat werkt elkaar ook een beetje in de hand. Beter schieten, is minder schieten, en vice versa. Een raak schot kun je niet rebounden, veel missers wel.)

DVO heeft Marc Verberk voor deze manier van kijken. Die weet de rendementen van alle spelers en tekent uit met welke opstelling en koppeltjes die rendementen bij DVO zo hoog mogelijk zijn, en bij de tegenstander zo laag mogelijk. Zo verzamel je ‘plusjes’ en krijg je op papier de meeste kans om de wedstrijd te winnen. Natuurlijk wijkt de werkelijkheid altijd minstens een beetje af, en soms heel erg. Dat zagen we vorige week. PKC had het schotpercentage, DVO de pogingen. Het was de wereld op z’n kop.

Maar er is dus nog een andere manier om naar korfbal te kijken. Richard van Vlotens manier. En die gaat eigenlijk altijd op. De ‘niet lullen, maar poetsen’-manier. Het is met de borst vooruit vechten tegen de odds, tegen de status quo en het logische als de logica rare dingen doet. Het is kracht halen uit emotie en sentiment, of uit het heilige moeten dat PKC heeft ervaren, in plaats van cijfers en statistiek.

Het is worden weggespeeld in Delft en vervolgens puur op inzet en karakter de twee volgende wedstrijden naar je toe trekken. Het is met het grootst mogelijke respect, maar ook zonder genade, de allergrootste speler een droomafscheid ontnemen en zelf voor het eerst Ahoy bereiken. Het is in die laatste time-out, volledig overklast, live in de uitzending, “#$&^% wij zijn DVO en wij komen hier terug!” roepen. En dat dan een jaar later waarmaken (opnieuw door grote spelers uit te schakelen). En dit keer op een haar na de titel missen.

Het is voelen dat je na zeven jaar moet stoppen. En daarna weten dat dat een juiste keuze is.

DVO heeft vanavond ongetwijfeld de blik van Marc én Richard nodig. Marc gaat weer plusjes verzamelen, Bo Oppe proberen af te stoppen, Romy de Rijke uit haar kracht halen, etc. Maar als PKC zo blijft spelen, en vooral schieten, dan komt het waarschijnlijk meer aan op Richards specialiteit, dan die van Marc. Dan gaat het weer over hongerig zijn. Over de wereld met wilskracht naar je hand zetten.

Dan gaat het ook over onverzettelijkheid. Klappen incasseren, neergaan, opkrabbelen en terugslaan. De afgelopen zeven jaar moest de selectie zelden twee van zulke dreunen tegelijk verwerken. Maar hoe krom het ook klinkt: zoiets kan ook weer van alles losmaken. Zeker in dit team van mafketels, die ons al zo vaak hebben verbaasd en verwonderd.

En eigenlijk wil je er geen woorden aan vuil maken, maar dan gaat het misschien toch ook wel even over die paar clowns, die hun joker-mascotte eer aan deden. Alsof ze wel van Annelie, maar nog nooit van Brett of Suzanne hadden gehoord, of gewoon al compleet de weg kwijt waren toen ze de schaduw die over de wedstrijd trok nog eens extra aandikten met hun rare taal. Dan gaat het erover dat die figuren een passend antwoord verdienen, maar dan wel op sportieve wijze, binnen de lijnen.

Toch nog even terug naar de data. De zege van PKC was nipt en verdiend, maar afwendbaar. Zoals ervaringsdeskundige Barbara zei na afloop: het komt aan op details. Remt Gertjan iets meer af, dan valt zijn eerste doorloopbal binnen en speelt hij daarna misschien wél de wedstrijd die hij wilt. Nu krijgt hij twee seconden later verdedigd tegen, is Oppe de man (en terecht) en gooit Gert er nog drie naast. Dat gebeurt hem ééns in zijn leven en dit was die keer. Shit happens, so be it.

Waar het meer om gaat is dat er zo dus talloze momenten zijn, die samen op één grote hoop minuten belanden en de grote getallen maken aan het einde van de wedstrijd. Maar ze tonen ook aan dat het in een flits kan draaien. Hoe je die momenten bewust of onbewust naar je hand zet, is mogelijk het belangrijkste mysterie dat PKC vooralsnog beter heeft ontrafeld dan DVO. Als het móet, dan lukt het ze. Dat blijkt dit seizoen maar weer. En hoe eigenwijs we ook zijn, we moeten misschien ook niet te trots zijn om daarvan te leren.

Know your enemy, op z’n Marcs. Rage against the machine, op z’n Richards.

Het programma:

14:00 Finale D-Jeugd: DVO/Transus D1 – Dalto/Klaverblad Verzekeringen D1

20:00 KL Play-off 2: PKC/Vertom – DVO/Transus

Lees/zie ook:

• “Zware blessure DVO-speelster Annelie de Korte” – Ede Stad
• “Seizoen van Annelie de Korte abrupt ten einde: ‘Op mijn bruiloft wil ik niet met krukken lopen’” – De Gelderlander
• “PKC met glimlach, maar niet euforisch naar DVO: ‘De verschillen zullen klein zijn’” – AD