Ahoy

[VERSLAG] Geen titels voor DVO/Transus op historische Ahoy-dag

Home

16 apr 2023

De eerste Korfbal League-finale voor DVO/Transus is helaas uitgelopen op een sportieve deceptie. Favoriet PKC/Vertom begon magistraal aan hun zoveelste finale, schoot met scherp en sloeg direct een onoverbrugbaar gat dat halverwege al was opgelopen tot negen. Die klap kwam DVO, dat de afgelopen week mentaal en fysiek nog diep had moeten gaan om Fortuna/Delta Logistiek te verslaan, niet meer te boven. De titeldroom vervloog na rust definitief en uiteindelijk werd het verschil zelfs historisch groot: 20-33.

In het voorprogramma redden ook de Bennekomse A-junioren het niet, maar zij waren er wel echt dichtbij. Na een vlammende start (3-0) begon PKC/Vertom A1 beter af te ronden, met name via megatalent Jorien Jordaan, die zelfs onder grote druk van Noah Koers de ballen van ver binnenschoot. De mondige jongelingen maakten er een mooie onderlinge strijd van, met ook een mooi aantal goals van Koers. Via 4-6 werd het vlak voor rust 10-10 dankzij tweemaal Rosalie Peet, maar PKC pakte toch nog op de valreep de voorsprong terug.

Terug uit de kleedkamers was het opnieuw DVO dat het beste begon (13-11) en na een Papendrechtse time-out ontspon zich een prachtige tweede helft. Richting het einde leken de wit-groenen net iets doortastender (van 17-17 werd het 17-20), maar met het steeds aanvallend inwisselen van Peet wist DVO nog een laatste sprint te trekken. Haar doorloop voor de gelijkmaker viel echter net verkeerd en in de laatste aanval van de wedstrijd bezegelde Man of the Match Jordaan het lot van de Bennekomse jongelingen: 19-21.

Vervolgens was het na een break de beurt aan de hoofdmacht. Hoe zouden ze zijn hersteld van de slijtageslag tegen Fortuna en hoe gingen ze reageren op de totaal nieuwe omstandigheden? De andere diepte achter de korf, de atmosfeer, het gegeven dat dit een finale was om de titel? En hoe zou tegenstander PKC reageren op het ontbreken van Brett Zuijdwegt, waarschijnlijk de beste dame van het seizoen, en op de tegenstander die ze vorig jaar op het veld pas na verlenging op de knieën hadden gekregen?

Het antwoord op al die vragen liet niet lang op zich wachten. Want PKC opende magistraal met zeven goals uit zeventien kansen – en die waren zeker niet allemaal eenvoudig. DVO probeerde de energie te leveren waarmee ze de landskampioen hadden bestreden, maar kwam eigenlijk steeds te laat bij de soepel spelende Papendrechters. Ook aanvallend was de scherpte er niet in het schot en de afvallende bal. En ja, dan wordt het voor een Ahoy-debutant snel een erg teleurstellend en frustrerend verhaal.

Na een time-out op 2-7 ging het van kwaad tot erger. PKC heerste in de rebound en gecombineerd met een hoog schotpercentage, ook van grote afstand, leidde dat tot een indrukwekkend aanvalsrendement. DVO kreeg er ook met invaller Menno van der Neut geen grip op, ging overcompenseren en maakte daarbij meer overtredingen. Die werden herkend door Peter van der Terp en Stan de Groot, met als resultaat dat PKC eigenlijk alleen maar sneller aan de bal kwam of de dodelijke vrije bal van Nienke Hintzbergen in stelling kon brengen.

Het verschil liep zelfs op tot elf voor rust bij 5-16, waarbij bijna alle PKC’ers uitstekend speelden. Alleen Sanne van der Werff leek onder te doen voor Daniëlle Boadi en Gertjan Meerkerk kon aanvallend nog wel redelijk tegengas geven in zijn confrontatie met de excellerende Richard Kunst. Barbara Brouwer, bekend met het spelen van finales, kon haar team ook niet wakkerschudden, al bracht haar buzzerbeater vanuit de hoek van het veld voor de 9-18 ruststand nog wel een enorme geluidsexplosie teweeg.

Toen direct na de hervatting bleek dat PKC op dezelfde voet verder zou gaan, was het voor DVO zaak om met opgeheven hoofd hun eerste Ahoy-finale uit te spelen en vooral heel veel te leren en ervaren voor een eventuele volgende keer. Ze bleven inderdaad wat beter bij, ook omdat PKC het schotpercentage niet wist vol te houden, maar konden ook weer niet voorkomen dat de aanstaande landskampioen nog verder uitliep. Zo schoot Arjen van Houwelingen doodleuk drie uit vijf en vonden nu ook Romy de Rijke (die Zuijdwegt verdienstelijk verving) en Van der Werff de korf. Bij DVO zette Boadi haar goede spel van de eerste helft door, maar droogde het bij Meerkerk ook op (twee gemiste strafworpen).

In de laatste time-out die hij had, sprak Van Vloten zijn troepen toe. De boodschap: vol gas geven in de laatste minuten, met opgeheven hoofd het veld verlaten en uitstralen ‘wij komen hier nog eens terug’. Na de 19-30 van Koen van Roekel werd groots afscheid genomen van Chris van Haren. Caitlin Keller maakte de laatste Bennekomse goal (20-30) en PKC drukte nog even door om de grootste zege ooit in een finale neer te zetten.

En dat geeft natuurlijk te denken. Zo kort na een week waarin de hele club op z’n kop stond, moet alles nog even indalen. Maar één ding zou al zeker moeten zijn: dat dit niet het einde is van het traject omhoog dat een aantal jaar geleden is ingezet, maar juist een begin van een nieuwe werkelijkheid, waarin DVO jaarlijks strijdt om de titel. Deze nederlaag doet pijn, maar zal uiteindelijk een dipje zijn in een grotere trendlijn die nog altijd opwaarts gaat. Nu applaudiseren voor een betere tegenstander, berusten, de boel bij elkaar rapen, en volgend jaar weer met de hele vereniging een nieuwe stap zetten.

Want in die dikgedrukte inleiding bovenaan staat voor ‘deceptie’ een belangrijk woord: ‘sportief’. Buiten die sportieve teleurstelling, was gisteren namelijk een gigantisch succes. Wát een organisatie. Wát een mensen. Wát een sfeer. Bij terugkomst de spelers onthalen, huldigen, troosten of tenminste omgeven om het (korte termijn) verdriet weg te spoelen en het (lange termijn) trotse gevoel over dit seizoen te vieren. Zo’n avond waarin je op je sokken verder loopt als je je veters niet goed hebt gestrikt, omdat je schoenen vastgeplakt zitten aan de vloer.

Het waren mooie, onvergetelijke weken met winst en verlies. Ups en downs. Dat is sport. En dat is mooi.