Het was volop genieten in Wekerom op de locatie “de Eiken Stek” tijdens het enige echte JAspirantenkamp. Plezier stond voorop en meedoen was belangrijker dan winnen. De Olympische gedachte zag je steeds terug tijdens dit zonovergoten Jaspi-feest.
Er werd volop meegedaan met de door de activiteitencrew verzonnen Olympische onderdelen. Als rode draad streden de JAspi Olympiërs om de eretitel wie de Olympiër aller tijden zou worden. Daar moest veel voor gedaan worden.
Er waren o.a. vertegenwoordigers uit Mobielland, Dwergenland, Slaapland, Duckstad, ADHD-land en uit Ik faal-land. De landen shirts werden door de Olympiërs zelf geschilderd en bij ieder onderdeel weer aangedaan. Het zweet van een vorige activiteit en de uitgelopen verf als gevolg hiervan, werden voor lief genomen want als het shirt werd aangetrokken, kreeg men Olympische bonuspunten.
Ook in de nachten waren de JAspi’s actief. Het was al diep in de nacht toen ze gedropt werden in het grote en donkere Wekeromse bos. De groep die het snelst veilig terug kwam op de locatie, verdiende de meeste punten voor de eeuwige roem. Dat niet alle Olympiërs even goed richting kunnen bepalen, werd deze nacht wel duidelijk. Voor één groep werd zelfs bijna een Amber Alert uitgedaan.
Er werd nog lang nagepraat over deze spannende dropping en de meeste JAspi’s bleven daarna nog gezellig beneden. Echter toen het weer licht werd, ging iedere sporter wel onder zeil, want echte Olympiërs rusten voldoende.
De volgende morgen startte de Olympische Zeskamp. Op de zonovergoten Olympische velden van de Eiken Stek, werd gespeeld in teams. Snelheid, souplesse, intelligentie en af en toe een beetje geluk waren nodig om ver te komen. De zeskamp werd afgesloten met een Australische Marathon voor de mannen en voor de vrouwen. De strijd tussen de dames ging tussen Danique van der Garde en Linda van der Wal. Het werd een titanenstrijd waar geen einde aan kwam. Opgeven was geen optie.
Na de lunch met heerlijke tosti’s, moesten de sporters het Olympisch bos in, want de Olympische vlag moest compleet worden gemaakt. Het werd een heet en stoffig gevecht tussen de teams. Uiteindelijk klonk er een overwinningskreet ver uit het bos en dat betekende dat er weer een aantal Olympiërs punten had behaald.
De nieuwe keukenprinsen Erik, Erik en Hans, hadden ondertussen zolang in de pan met macaroni staan roeren dat de lepels spontaan braken. Maar het avondeten smaakte dan ook heerlijk. Het hele weekend waren deze topkoks in de weer om de Olympiërs te voorzien van gezond voedsel. Want voor goede prestaties is goede voeding nodig. De komkommers waren niet aan te slepen.
Laat op de avond werd nog een spelletjes sextet gedaan. Nee lieve ouders, maak je geen zorgen, sextet is hetzelfde als kwartet, maar dan met z’n zessen. Er werd heen en weer gerend met ballen, kunstplanten, bladen, korven, etc.. Ieder team moest zes dezelfde attributen zien te vergaren en uiteindelijk werd één team beloond met punten.
Ook Olympiërs kunnen af en toe weer heerlijk kind zijn. Dit bleek wel uit het feit dat het spelletje “Mennootje zoeken” (eigenlijk gewoon omgekeerd verstoppertje), tot twee keer toe fanatiek gespeeld werd. Op het zoeken zou nog wel iets meer getraind kunnen worden, want Menno moest wel heel lang onder het stapelbed van de herenslaapzaal blijven liggen.
Op zondagmorgen werden de sportievelingen om 09.00 uur gewekt en na het ontbijt hielpen ze elkaar een beetje met het tanden poetsen. Iedereen poetste tegelijk de tanden van zijn buurman/buurvrouw. Ook deze activiteit ondersteunde de Olympische gedachte van saamhorigheid en eenheid.
Het Olympisch Jaspikamp werd afgesloten met een wedstrijd levend curling, ook wel “buikschuiven” genoemd. De baan werd glad gemaakt met groene zeep en de Olympiërs moesten zover mogelijk zien te komen. Spektakel en veel waterpret waren gegarandeerd.
Zo kwam er alweer een eind aan het 7e Jaspirantenkamp. Nadat Babette, Simeon en Niels gehuldigd werden als bronzen, zilveren en gouden medaillewinnaars, was het tijd om afscheid te nemen. Afscheid van alle DVO-aspiranten en -junioren die alles gezellig vonden en overal aan meededen. Maar ook afscheid van de crew-leden. Een aantal van hen zullen we niet meer terugzien op een volgend kamp.
Inge, Benjamin, Mariëlle, Martin, en Bert zullen er volgend jaar zeker niet meer bij zijn.
Inge en Benjamin waren beide gangmakers van de activiteitencrew, ieder jaar was het weer gezellig dat ze erbij waren. Wat hebben we gelachen om generaal Benjamin, waar iedereen voorop moest staan. Mariëlle, vanaf het allereerste kamp was zij er bij als organisator en initiatiefnemer. Ze was een kei in het verzinnen van activiteiten en de allerbeste vuller van waterballonnen. Martin, de man voor alle hand- en spandiensten en nergens te beroerd voor… zelfs niet als er honderden lege dozen opgeruimd moesten worden midden in de nacht. Ja en dan Bert, de huisfotograaf vanaf het eerste kamp. Ieder jaar werd er weer met spanning uitgekeken naar de foto’s van Bert. “Lachen naar Bert” waren veel gehoorde woorden, maar er werd ook veel gelachen om Bert en met Bert.
Ook voor mij was dit het laatste kamp. Ik kijk terug op de mooie herinneringen en wil iedereen bedanken die dit mede mogelijk hebben gemaakt. Alle kampcrewleden van de afgelopen zeven jaar, bedankt voor de gezelligheid en jullie inzet en alle JAspi’s bedankt dat jullie erbij waren. DVO mag trots zijn op zoveel leuke en sociale jeugdspelers. Ik heb van jullie genoten. Blijf wie je bent en blijf vooral meegaan met het enige echte JAspirantenkamp want ook volgend jaar zal er weer een JAspirantenkamp komen in het laatste weekend voordat de vakanties beginnen (het weekend van 12 t/m 14 juli 2019). De kampcrew staat alweer te popelen om jullie weer een onvergetelijk kamp te bezorgen.
Nu eerst vakantie, geniet ervan.
Marten v.d. Brink
De foto’s van Bert:
– FOTO’S DAG 1
– FOTO’S DAG 2
– FOTO’S DAG 3
