Het zaalseizoen is voorbij! Net als vorig jaar werd afgesloten met twee finales. Dit keer ging er wél een trofee mee naar Bennekom, want de DVO/Transus A1 versloeg Fortuna A1 na verlenging. In de grote finale was DVO goed op weg om ook een historische eerste Korfbal League-titel te veroveren. Maar door goed te wisselen liep PKC/Vertom liep een achterstand van drie punten in en ging alsnog met de beker aan de haal.
Rond de klok van half één stapte een groen-witte menigte in de buscombi. Aangekomen in de Rotterdamse korfbaltempel troffen ze de zelfrijders, om samen een prachtig legioen te vormen in het uitverkochte Ahoy, en te gaan genieten van de clash tussen de twee beste juniorenploegen van dit seizoen. Het al massaal aanwezige publiek kreeg groot gelijk, want DVO en Fortuna maakten er een onvergetelijke finale van.
Omdat DVO in de eerste aanval een strafworp miste, kon Fortuna de score openen via international Roos Hom. Het was ook gelijk haar laatste goal, want ze werd uitstekend verdedigd door eerst Esmée van Graven en na rust Lara van Golberdinge. Heel Fortuna schoot in het eerste kwartier bovendien met losse flodders (percentage: 3%). DVO haalde wel een redelijk rendement en na de 5-1 van Deborah Vos kwam de onvermijdelijke Delftse time-out.
Tijdens de vijf minuten daarna vielen de pogingen van Fortuna opeens wel en kwam het redelijk eenvoudig terug in de wedstrijd. Bij 8-6 was het de beurt aan DVO om de koppen even bij elkaar te steken, maar het voorkwam niet dat Fortuna weer gelijk kwam: 8-8. Julian Ritman zette DVO met een prachtige onehander na een splijtende demarrage weer op voorsprong. Het was zijn derde goal onder zware druk van het sterke herenkoppel Seth Roeleven/Levi van Nieuwenhuizen, beide international.
In de hoop de rebound van Fortuna wat te ontregelen wisselde DVO Matthijs de Koning en Hooijer van vak, maar toch kwam de titelfavoriet (ongeslagen in de competitie) weer op voorsprong. Simon Gerritsen bepaalde daarna met ook zijn derde de ruststand op 10-10.
Fortuna hervatte de wedstrijd het sterkst en na tien minuten spelen – en pas één Bennekomse goal – namen Lars Pieper en Manon Maasland bij 11-14 een time-out. Op de stream was deze heel mooi te horen: “Doe de logische dingen in je vak. En doe dat niet op hoog tempo, maar doe het gewoon goed. Punt voor punt. Aanval voor aanval blijf je rustig. Nu moet je er staan met z’n allen en dat ga je doen. Continu bij elkaar. Bij elkaar.”
Met (of dankzij?) die woorden kantelde de wedstrijd opnieuw, want DVO A1 gooide alle schroom van zich af. Het veroverde bal op bal en aanvallend ging het weer lopen. Vooral Merel van den Brink was niet meer te houden met uiteindelijk zes goals na rust. Op 16-14 was het weer aan Fortuna de beurt om een time-out te nemen en daarmee het Bennekomse ritme te breken.
De laatste tien minuten waren ongelofelijk spannend. Fortuna kwam weer terug tot 16-16 en voor bij 17-18 (geweldige fade-away Seth Roeleven). Invalster Famke van de Garde maakte gelijk en zowel DVO als Fortuna konden daarna de winnende scoren, maar uiteindelijk moest een verlenging de beslissing brengen.
Daarin schoot Van den Brink als eerste raak. Rick Schravendijk counterde, maar de spits kon bijna niet meer lopen van de kramp en dook in de verdediging mis toen hij een bal wilde onderscheppen. Vanaf de grond zag hij hoe Gerritsen vogelvrij (maar met alle supporters achter zich) de winnende binnen schoot.
Zo haalde Pieper in zijn derde finale op rij eindelijk de titel en zette hij de kroon op zijn werk. Maasland pakte na met de B-aspiranten al eens kampioen te zijn geworden, nu ook de beker bij de A-jeugd.
Vervolgens was het de beurt aan de senioren. Richard van Vloten en Marc Verberk kozen tegen het reboundgeweld van PKC (in hun ongewijzigde en dus verwachtte basisacht) voor de lengte van Robbe de Wit. Hij begon naast Menno van der Neut, met daarbij ook Daniëlle Boadi en Maayke Brouwer. Koen van Roekel stond naast Gertjan Meerkerk, Annelie de Korte en Roos Scherrenburg.
DVO opende de score via een strafworp van Boadi, maar daarna was het toch PKC dat weer de lakens uitdeelde. Het had over in de rebound en speelde soepeler naar kansen. Richard Kunst maakte 1-3 en was voor rust belangrijk in zijn verder wat stroef draaiende vak. Via de 2-5 van Bo Oppe werd het zelfs 3-7. Nienke Hintzbergen drukte een paar keer koeltjes af, terwijl bij DVO een aantal ballen uit de korf draaiden.
Die tussenstand beloofde weinig goeds voor iedereen die vooral een spannende wedstrijd wilde zien. Alles werd echter anders door een saillant moment tussen Olav van Wijngaarden en Meerkerk, die weer prachtige duels uitvochten. Van Wijngaarden was te laat bij een afvallende bal en liep op de terugweg zijn directe tegenstander van de sokken. Peter van der Terp zag echter (als enige?) een aanvallende overtreding van Meerkerk, floot en maakte dat hij wegkwam naar het andere vak. Een striemend fluitconcert ontliep hij niet.
Deze bijzondere call in het nadeel van DVO, bleek opvallend genoeg precies wat de Bennekommers nodig hadden om terug in de wedstrijd te komen. Het onrecht ontstak een vuur in staf, spelers en supporters en DVO scoorde drie goals op rij, terwijl PKC stil viel. Het slot van de eerste helft was vervolgens erg rommelig, met veel aanvallende overtredingen. Boadi leek de ruststand met een prachtig afstandsschot op 8-9 te zetten, maar Jelmer Jonker versierde nog een vrije bal die (natuurlijk) door Hintzbergen werd benut.
De tweede helft was net zo spannend en bovendien van een veel hoger niveau dan de eerste. DVO ging op jacht naar de aansluiting en begon steeds beter af te ronden. PKC behield met moeite de marge dankzij een paar toverballen van Jonker, totdat De Korte loskwam. Ze schoot de 13-14 en 14-14 binnen (en speelde Sanne van der Werff uit de wedstrijd). Robbe de Wit zette DVO zelfs weer op voorsprong met een kort kansje.
Met weer eens een dodelijke vrije bal egaliseerde Hintzbergen, maar DVO rook bloed en sloeg een gat. Nu was het Scherrenburg met een dubbelslag (16-15, 17-15).
De Korte miste nog een strafworp, maar niet veel later was het verschil alsnog drie via Meerkerk: 19-16. PKC was toen al met reparaties begonnen. Arjen van Houwelingen was Bo Oppe komen vervangen en ook Romy de Rijke kwam in de ploeg voor Zita Schröder (één goal gemaakt). Samen met Brett Zuijdwegt (uitgeschakeld door Boadi) moest zij van onder de korf de mannen gaan voeren.
Vooral Van Houwelingen maakte daar dankbaar gebruik van, terwijl in het andere vak geen maat stond op Jonker (ook het inwisselen van Jeffrey van Huenen hielp niets). De Rijke maakte zelf nog een belangrijk prikkertje en zo boog PKC de achterstand om in een 20-21 voorsprong.
Met een vlammende doorbraak maakte Boadi weer gelijk, maar Van Houwelingen schoot PKC heel droog weer op voorsprong en deelde in de absolute slotfase ook de nekslag uit: 21-23.
DVO keek in deze laatste minuten nog een paar keer verwijtend naar de arbitrage, maar verzuimde vooral zelf de nodige goals te maken. Onder andere invalster Caitlin Keller miste nog een mooie doorloop en in alle hectiek kwam een wisselbriefje voor Rosalie Peet net te laat bij de jurytafel om haar in te kunnen zetten.
Zodoende zijn we weer een illusie armer (wat waren we dichtbij!), maar wel weer een ervaring rijker (we hebben eraan geroken!). Details maakten het verschil, zoals dat gaat in finales. Ook dat hebben we nu meegemaakt en dan zit er dus maar één ding op: volgend jaar nogmaals terugkomen en dan de beker mee naar onze vernieuwde accommodatie. Laten we vast een mooi plekje vrijhouden.
Check ook de prachtige foto’s van onze eigen Jeroen van den Berg: Split Second Photography.
Later deze week nog een uitgebreid overzicht van alle aandacht voor ons cluppie in de media en nóg meer foto’s.
